Wacław Wieczorek, urodzony 25 września 1958 roku w Słomnikach, pochodził z niewielkiej miejscowości Widoma, ale jego życiowe ambicje nigdy nie znały granic. W wieku zaledwie 18 lat rozpoczął swoją przygodę z lotnictwem w Aeroklubie Krakowskim. Szkolenie szybowcowe pod okiem doświadczonego instruktora Krzysztofa Lenartowicza w Pobiedniku Wielkim zapoczątkowało drogę, która wkrótce miała uczynić go ikoną polskiego lotnictwa sportowego.
Zanim sięgnął po drążek sterowy w kokpicie pasażerskiego Boeinga 737, Wacław zdobywał laury jako mistrz szybownictwa – wygrywając m.in. IX i X Szybowcowe Mistrzostwa Polski Juniorów. W 1979 roku uzyskał uprawnienia pilota samolotowego na Zlinie 42, a już rok później zdobył srebro na mistrzostwach Polski juniorów w lotach rajdowo-nawigacyjnych. To był początek wieloletniego pasma sukcesów.
Zawodowiec w powietrzu: od Aeroklubu do kokpitu Boeinga
Od 1983 roku pracował jako instruktor szybowcowy i samolotowy, a z czasem został szefem wyszkolenia w Aeroklubie Krakowskim. Jego profesjonalizm i nieprzeciętna dokładność predysponowały go do przejścia do Polskich Linii Lotniczych LOT, gdzie rozpoczął karierę najpierw jako pilot An-24, później TU-154, aż w końcu przez wiele lat zasiadał za sterami Boeinga 737 jako kapitan i instruktor.
Jako pilot komunikacyjny wykazywał się mistrzowską precyzją i niezawodnością. Jednocześnie, przez ponad dwie dekady, aktywnie startował w kadrze narodowej w dyscyplinach latania precyzyjnego i rajdowo-nawigacyjnego – jednej z najtrudniejszych odmian sportu lotniczego, wymagającej doskonałej znajomości aerodynamiki, meteorologii i sztuki nawigacji.
Światowe podium: medale, rekordy, tytuły
Wacław Wieczorek był uosobieniem pojęcia „zwycięstwo w powietrzu”. W ciągu swojej 24-letniej obecności w kadrze narodowej zdobył aż 20 medali indywidualnych oraz 22 drużynowe na Mistrzostwach Świata, Mistrzostwach Europy oraz Światowych Igrzyskach Lotniczych.
Największe triumfy święcił w lataniu rajdowo-nawigacyjnym – trzykrotnie sięgał po tytuł mistrza świata, zdobył także złote medale w lotniczych Igrzyskach Olimpijskich (Antalya 1997) w duecie z bratem Krzysztofem. W 1990 roku w argentyńskim Rio Cuarto zdobył swój pierwszy medal światowy (brąz) w lataniu precyzyjnym. Ostatnie laury zdobył w 2009 roku – srebro indywidualnie i złoto drużynowo na Mistrzostwach Europy w Hiszpanii.
Rodzina z napędem turbośmigłowym: dynastia Wieczorków
Wacław był jednym z filarów legendarnego klanu Wieczorków – rodziny pilotów, którzy zapisali się złotymi zgłoskami w historii polskiego i światowego lotnictwa sportowego. Jego bracia – Marian Wieczorek (kapitan i instruktor samolotów Boeing 787, były reprezentant kadry narodowej) i Krzysztof Wieczorek (aktywny pilot sportowy i reprezentant Polski) – również zdobywali tytuły mistrzowskie.
Największym jednak dziedzictwem Wacława jest jego syn, Michał Wieczorek, który już dziś odnosi sukcesy międzynarodowe jako pilot kadry narodowej. Michał – pilot samolotowy – doskonale kontynuuje tradycję ojca, pokazując, że geny awiacji potrafią przenosić się na pokolenia niczym przekładnie w silniku turbowałowym. Córka Wacława, Weronika, chociaż nie związała się bezpośrednio z awiacją, miała być częścią jednej z ostatnich wypraw ojca – do RPA na mistrzostwa, gdzie Wacław został zaproszony jako międzynarodowy sędzia sportowy. Niestety, tragiczny los przekreślił tę podróż.
Śmierć pilota i narodziny legendy
Wacław Wieczorek zmarł niespodziewanie 7 października 2011 roku w Grodzisku Mazowieckim, w wieku zaledwie 53 lat. Pogrzeb odbył się 12 października, a nad lotniskiem unosiły się samoloty PLL LOT i wojskowe Iskry, oddając hołd mistrzowi przestworzy. Tego samego dnia Prezydent RP pośmiertnie odznaczył go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Jego wkład w rozwój lotnictwa sportowego został dodatkowo uhonorowany przez Aeroklub Polski, który od 2012 roku organizuje Ogólnopolskie Zawody Samolotowe im. Wacława Wieczorka – wydarzenie, które co roku przypomina o jego niestrudzonym duchu rywalizacji i perfekcji.
Lotnicze dziedzictwo
Choć Wacław Wieczorek był rekordzistą pod względem liczby medali, jego największym osiągnięciem było budowanie wspólnoty pasjonatów lotnictwa. Jako instruktor, mentor, pilot komunikacyjny i zawodnik, był inspiracją dla setek młodych ludzi. Jego filozofia brzmiała jasno: „Precyzja w powietrzu to wynik szacunku do zasad, treningu i pokory wobec żywiołu”.
Pozostawił po sobie nie tylko rodzinę pilotów i dziesiątki podopiecznych, ale również historię, która na zawsze pozostanie częścią złotej ery polskiego lotnictwa sportowego.
